Droga dobrzyńska prowadząca z Torunia do Dobrzynia w XIII wieku przechodziła przez małą osadę, zwaną swego czasu Szelinem, a później Selinem. Do tej pory nie do końca wiadomo, czy ostateczna nazwa Silno wzięła się z łacińskiego: silva (las) czy ze staropolskiego: sioło (wieś), wiemy jednak, że ostateczna nazwa ugruntowała się w XVI wieku i pozostała do dziś. Jak wyglądał początek założenia osady? Okazuje się, że dzisiejszą miejscowość zawdzięczamy prześladowanym w Holandii olędrom wyznania menonickiego. Ta dość zamknięta grupa żyła w odosobnieniu, z dala od reszty społeczeństwa, by uniknąć pokus i zgorszenia. Byli pracowici, zachowywali umiar i prostotę w ubiorze, a cechowała ich uczciwość i zamiłowanie do porządku.
Początkowo w powstałych przez menonitów wsiach przeważali sami olędrzy, jednak z czasem zaczęli do nich dołączać zbiegli z Niemiec chłopi, a z czasem i chłopi polscy, przez co nie mówiło się już o olęderskich osadach, ale miejscowościach na prawie olęderskim. W wyniku I rozbioru Polski, Silno wraz ze starostwem złotoryjskim wcielono do zaboru pruskiego, a tuż za miejscowością przebiegała granica oddzielenia Prus od Rzeczypospolitej. Traktat rozbiorowy wytyczał granicę na Drwęcy, jednak zarówno Prusacy, jak i torunianie dążyli do rozszerzania swoich granic. W latach 1807–1815 miejscowość weszła w skład Księstwa Warszawskiego, a w 1813 roku konkretnie do dóbr szlacheckich Groch w wójtostwie złotoryjskim.
W 1920 roku, po odzyskaniu niepodległości, Silno zostało oficjalnie dołączone do gminy, obejmującej wsie: Złotorię, Grabowiec, Kopanino, Smolnik i Nową Wieś, na której czele stanął Franciszek Cieszyński. W XX-leciu międzywojennym menonici w większości wyjechali już z Polski. Pozostali nieliczni wśród katolików i ewangelików. Księgi kościelne, które rzuciłyby więcej światła na historię olędrów – zostały wywiezione do Niemiec. Nabożeństwa menonitów składały się z kazania i modlitw. Lud zbierał się wtedy w odświętnych strojach, najczęściej w szkole, gdzie centralne miejsce zajmowała kazalnica, a modlitwy prowadził zazwyczaj nauczyciel.
Do dziś, w pobliżu starych kurzych ferm, możemy odnaleźć jednak stary cmentarz pomenonicki. Założony w połowie XIX wieku, obecnie jest w bardzo złym stanie, jednak wciąż można wyczytać na nim kilka ówczesnych nazwisk. W środku silniańskiego lasu można natknąć się również na kolonię Silna, zwaną Nowym Światem – to miejsce prawdopodobnie również było zasiedlone przez menonitów, z którego zachował się dom, współcześnie należący do państwa Słocińskich.
Ważnym
dla całej ludności punktem była również ewangelicka szkoła. Do 1922 roku
stanowisko kierownika szkoły obejmował niemiecki nauczyciel Bernard Lemcke,
następnie przeniesiono go do Grabowca, jednak ówczesna społeczność nie zgodziła
się na katolickiego nauczyciela i jeszcze przez kolejne 7 lat Lemcke pełnił
funkcję nauczyciela pomocniczego. W szkole przeważali uczniowie narodowości
niemieckiej (ok. 60 dzieci), pozostałymi uczniami było natomiast potomstwo 6
polskich rodzin, dlatego też nauczyciel musiał znać język niemiecki. Pod koniec
sierpnia 1929 roku tymczasowym nauczycielem został Franciszek Lampkowski.
W latach 1933–1937 kierownikiem szkoły
został Franciszek Szczepański, który posiadał uprawnienia do nauki języka
niemieckiego i wraz ze swoją rodziną stanowił jedną z siedmiu polskich rodzin w
Silnie. Kontynuatorem jego pracy został Paweł Hans, który wcześniej prowadził
patriotyczny program radiowy w Toruniu. Przez 16 lat był pracował jako
nauczyciel, lecz w wieku 36 lat został zamordowany, a w miejscu jego śmierci, w
pobliskim lesie, stanął ufundowany przez mieszkańców nagrobek.
Grób jest obecnie zapomniany i zaniedbany, według miejscowych podań na wzniesieniu w pobliżu pochówku Hansa znajdują się inne groby – tzw. cmentarz topielców. Powstał on na skutek chowania ciał wyłowionych z Wisły, które władze pruskie, w obawie przed epidemią, nakazały umieszczać w tym specyficznym miejscu. W Silnie znajduje się jeszcze jedno, do niedawna tętniące życiem miejsce – stanica harcerska, wcześniej będąca szkołą, a jeszcze wcześniej niemiecką strażnicą graniczną. Przez lata służyła harcerzom do organizacji biwaków czy zbiórek, jednak harcówka spłonęła w 2016 roku i od tamtej pory nikt z niej nie korzysta. Ludność Silna trudniła się głównie rybołówstwem i rolnictwem, a wśród rybaków byli i flisacy i szprytowie. Łatwo więc zrozumieć zapotrzebowanie miejscowej ludności na dobre łodzie, dlatego jeszcze przed I wojną światową w Silnie został założony warsztat szkutniczy, który był znany od Osieka aż po Grudziądz.
Znakomitym
szkutnikiem działającym w warsztacie był Ernst Stoyke, od którego nazwiska
wywodzi się nazwa łodzi „sztojka”. Później Albert, syn Ernsta, przejął ojcowski
fach, a niektórzy twierdzą, że był w nim jeszcze lepszy od ojca. „Łódź
sztojkowska” to typ łodzi pomorskiej, której kształt i funkcjonalność była
dostosowana do charakteru miejscowego odcinka Wisły.
Warsztat w Silnie był poważnym przedsiębiorstwem.
Masowo wykonywał łodzie rybackie, komunikacyjne, a nawet transportowe. Pomorskie
łodzie typu „sztojka” funkcjonowały jeszcze kilka dziesięcioleci, wytrzymywały
próbę czasu i świadczyły o swojej niezwykłości.
Do niedawna Silno słynęło z kurzej fermy, która dawała
zatrudnienie i utrzymanie mieszkańcom kilku okolicznych wsi. Dziś jest to już
tylko wspomnienie, jednak miejscowość przeżywa swój prawdziwy renesans.
W 2001 roku Silno liczyło zaledwie 194 mieszkańców. A obecnie, dzięki powstałym osiedlom, miejscowość zamieszkują aż 1249 osoby.
Coraz więcej
osób zakochuje się w urokliwej wsi, a bliska odległość do miasta i dobra
komunikacja sprawiają, że do Silna trafia coraz więcej rodzin.
